De smaak van verandering: Verlangen, verdragen en verkennen
Er zijn van die ochtenden waarop ik wakker word met een onrustig gevoel. Alsof er iets wringt. Niet in de buitenwereld, maar in mij. Alsof er iets nieuws wil ontstaan, maar nog geen vorm heeft. Herken je dat? Dat vage, knagende gevoel dat er meer in je zit dan eruit komt?
In mijn werk met teams, leiders en organisaties merk ik dat die onrust vaak het begin is van iets belangrijks. Het is het voorstadium van verandering. En als ik eerlijk ben – ook in mijn eigen leiderschap – begint het daar. Niet bij een plan. Niet bij een analyse. Maar bij een diep, soms ongrijpbaar verlangen.
Verlangen
Verlangen is spannend. Het is verleidelijk om het weg te rationaliseren. Zeker als het botst met verwachtingen, zekerheden of het beeld dat anderen van je hebben. Maar wie zijn verlangen serieus neemt, staat aan het begin van een pad dat nog niet geplaveid is. In die zin is verlangen rauw. Het schreeuwt niet altijd. Soms fluistert het. Maar het spreekt. Altijd.
Verdragen
Wat volgt is vaak geen snelle verandering, maar juist een fase die ik in mijn eigen leven én in mijn werk steeds opnieuw leer herkennen: verdragen. Het niet-weten. De leegte. De weerstand. De neiging om terug te grijpen naar het oude vertrouwde. Om snel een oplossing te forceren. Maar echt leiderschap, echt persoonlijk meesterschap, vraagt om het verdragen van die tussenruimte. Om even in de pan te blijven zitten, voordat de smaken goed zijn ingetrokken.
We willen vaak te snel. Te snel door de pijn heen. Te snel naar het resultaat. Maar in dat verdragen zit kracht. Daar wordt iets gerijpt. Iets echts. En net als bij een goede stoofpot, gaat het niet alleen om rijping, maar om het verdiepen van smaak. Het subtiele, het gelaagde, het wezenlijke wordt pas voelbaar als we durven wachten.
Verkennen
Pas dan – als het verlangen gegrond is, en we het oncomfortabele hebben durven verdragen – kunnen we verkennen. Niet met een dichtgetimmerd plan, maar met nieuwsgierigheid. Kleine stappen. Experimenten. Proeven. Samen. Verkennen betekent dat we het antwoord nog niet weten, maar wél bereid zijn om de keuken in te gaan en iets nieuws te bereiden.
Verkennen vraagt lef. Kwetsbaarheid. En de bereidheid om mislukkingen te zien als smaakmakers in plaats van mislukkingen.
Verlangen, verdragen en verkennen – zijn voor mij de ingrediënten van echte verandering. Of het nu gaat om persoonlijk leiderschap, teamontwikkeling of organisatieverandering: dit is waar het begint. Niet bij systemen. Niet bij structuur. Maar bij mensen. Bij jou.
Ik ben geïnspireerd door het gedachtegoed van Arend Ardon, in het bijzonder zijn boek Traag Versnellen, waarin hij laat zien hoe wezenlijke verandering begint bij het vertragen en het verdragen van het ongemak dat daarmee gepaard gaat.
Dus. Wat vraagt om jouw verlangen? Wat heb jij te verdragen? En… ben je bereid om te verkennen?
Laat het me weten. Ik ga graag met je in gesprek.
